Το μόνο που θέλω είναι οι στίχοι μου να μπορούν να καρφώνονται στον άνεμο
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015
Κυριακή 30 Αυγούστου 2015
ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ (ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ)
Τα ποιήματα που ανέγνωσα στις 29/8/2015, στο Μεσαιωνικό Κάστρο Λάρνακας
Οι γυναίκες φεύγουν οριστικά μια μέραΠέρασε σαν σίφουνας από τους δρόμους της καρδιάς τουευθεία βολήτόσο αστραπιαίαόσο τα τριάντα εκείνα δευτερόλεπτα τρελού έρωτα-μια φορά στη ζωή σου.Ενα πρωί δίχως όνομα, δίχως υγρή προσμονή για αναπάντεχαεξαφανίστηκε.Χύθηκε λάβααπό την πίσω πόρτα της ομίχλης.Εκείνος θυμήθηκε πως κάποιος του είχε πει«οι γυναίκες μπορεί να φύγουν με την αυγή αλλά συνήθως επιστρέφουν τα βράδια».Δεν την ξανάδε.Τι ήταν;Υπόνοια ή δραπέτης από ώριμη επιθυμία;Όλο το είναι του - μια στήλη άλατοςόταν κατάλαβε:Δεν υπάρχουν γυναίκες χωρίς αλυσίδεςδεν υπάρχουν γυναίκες ικανές να μην τις σπάσουνκαι δεν υπάρχουν γυναίκεςπου το καταλαβαίνουν πριν τις σπάσουν.(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση)
Ο γέρο ΓιωρκήςΌταν ο γέρο Γιωρκής-που σε χρόνους δύσκολους έκλεψε τη Δεσποινούκαι την έκαμε γυναίκα του-ένιωθε άρρωστοςέπινε κάθε μέρα για μια εβδομάδα ένα ποτηράκι ούζοκι αν δεν του πέρναγε το γύριζε στο ελαιόλαδοένα κουτάλι τη βδομάδα σταθερά.Όμως από τότε που είπε στη Δεσποινούκαι στα δώδεκα τους κοπελλούθκια“φύεετε εσείς, εγιώ εν να μείνω να προσέχω τα κτηνά”από τότε που καταχωρήθηκε ως αγνοούμενοςκαι δεν ξανακούστηκε γι’ αυτόναπό τότε που έπαψαν να ταχυδαχτυλουργούνοι δωρητές της ελπίδαςαπό τότε η αμφιβολία:Θα χτυπήσει ο εκσκαφέας πάνω στο σκληρό του κόκκαλο;Θα φέρουν μια μέρα οι αρμόδιοι τα απομεινάρια του;Υπάρχουν γιατροσόφια για κάτι τέτοια;(Πληγείσες περιοχές/Γυμνές ιστορίες, υπό έκδοση)
Σβήνοντας ίχνη επιμελώς
Σύντομα θα αποχαιρετήσουμε κι αυτό το καλοκαίριθα αποτινάξουμε τους τελευταίους κόκκους άμμου απ’ τα σώματαένας θα ξεχαστεί βαθιάμες τον λαβύρινθο του αυτιούκι ίσως θαφτεί μαζί μαςθα σφαλίσουμε σφιχτά σε κάποιο ποίημαένα κομμάτι ήλιο λαμπερόθα το διαβάσουν οι τυφλοί
και θα λάμψει σαν μικρός πυρσός τη νύχτα (κι είναι πολλές τώρα οι νύχτες).Θα κρύψουμε μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσαθα διαχυθεί με τον καιρό στον ουρανίσκοκι ένα μελλοντικό φιλί θα έχει γεύση θάλασσαςθα εξαφανίσουμε έναν απροσδόκητο έρωταόπως ο ταχυδακτυλουργός-με κίνηση αστραπιαίατο φοβισμένο κουνέλι-καταχωρώντας τον στα μη συντελεσθένταέτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κλέψει τίποτααφού τίποτα δεν θα έχουμεπέραν από τον απολογισμόότι από μπροστά μας πέρασεακόμη ένα καλοκαίρι.(Δρόμος μεταξύ Ουρανού και Γης, 2013, Αθήνα)
Τρίτη 18 Αυγούστου 2015
ΛΗΘΗ
Βαθύ πολύ βαθύ
αυτό που δεν γεμίζει
η απουσία σου.
Κάνω να το καλύψω
με πρόχειρο επίδεσμο,
της λήθης
αλλά επιμένει να ζητά μόνο εσένα
εξαναγκάζοντας το άυλο
για ύλη να σφαδάζει
και να κλαίει.
Πώς γίνεται εκείνο που δεν υπάρχει
να ξέρει τι του λείπει;
Ποιος επιλήσμων ορίζει
τις προδιαγραφές της λησμοσύνης
όσων οριστικά θα εκλείψουν
πέραν και πάνω
απ’ ότι οι μέρες μας
τους δόθηκε ν’ αντέχουν;
Πολυτεχνίτης άγνωστος
με ακρίβεια φροντίζει
η έλλειψη τους
βαριά να πέφτει
Σαν να υπήρχαν.
----------------
Lethe
Drängend und schwer
die Leere die du hinterlässt ist nicht
zu füllen.
Ich versuche es
mit einem provisorischen Verband
dem Vergessen
zu überdecken,
aber es bleibt, das Verlangen nach dir
in Gedanken kaum zu bezwingen
sehnt sich nach Materie
wimmert.
Wie kann es sein,
dass das Nicht Existente weiß,
was ihm fehlt?
Welcher Vergessliche bestimmt
die Vorschriften der Vergesslichkeit
für das alles, was endgültig verschwindet
jenseits dessen und über dem
was unsere Tage
ertragen können?
Ein Alleskönner, unbekannt,
sorgt mit Präzision dafür
dass das Fehlen
so sehr präsent ist.
Als ob es etwas gäbe,
was der Zeit innewohnt
sie zu ertragen.
Το Απραγματοποίητο, 2010, Αθήνα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)